ROZDZIAŁ 17.

             Tak jak przypuszczała Marta, to był jeden z trudniejszych tygodni w jej życiu. W całej tej sytuacji pocieszeniem był fakt, że Aga nie odniosła dużych obrażeń w wypadku i już w poniedziałek w nocy wróciła z rodzicami oraz rodziną Arka do Częstochowy. We wtorek od rana Walawska razem z Karoliną i Magdą Szymańską przebywały w mieszkaniu Agi i Arka, pomagając w rozpakowaniu dziewczynie. Początkowo wszystko szło sprawnie mimo, że Aga była bardzo apatyczna i wszystkie czynności wykonywała mechanicznie. Dramat rozpoczął się, gdy z kosmetyczki wypadły jej kolczyki ślubne. Wtedy to Agnieszka rozpłakała się na dobre i do momentu wyjścia na mszę za Arka siedziała w fotelu, przytulając do siebie owe znalezisko i płacząc. Nie dało rady niczym jej uspokoić, a i dziewczyny wiedziały, że nie ma to większego sensu. W końcu one same czuły się fatalnie, a to co przeżywała Aga mogły sobie tylko wyobrazić i wiadome było, że jej ból jest o wiele silniejszy.
            Około 17.30 przyjechał Krzysiek razem z Michałem, Maćkiem i Grześkiem Szymańskim, którzy cały dzień pomagali rodzicom i teściom Arka w kwestiach organizacyjnych dotyczących mszy, przewiezienia Arka do Ostrołęki oraz czwartkowego pogrzebu, później spędzili czas u Michała i Dagmary. Wszyscy zapakowali się do samochodów i pojechali do Katedry Świętej Rodziny, gdzie o 18.00 miała rozpocząć się msza. Kościół, a także plac przed nim wypełnione były po brzegi. Rodzina, znajomi, siatkarze – zarówno z reprezentacji Polski, jak i z zespołu Wkręt-met Domex AZS Częstochowa, w którym przez ostatnie cztery lata przed wyjazdem do Padwy grał Arek, jak również tłumy kibiców i ważne osobistości zarówno z Częstochowy, jak i całej Polski – wszyscy przybyli, by pożegnać Arka tu w Częstochowie. Sztandar AZSu nieśli Edward Skorek i Stanisław Gościniak, natomiast trumnę - przyjaciele z boiska i prywatnie: Krzysiek z Piotrkiem Gackiem, Grzesiek Kokociński z Łukaszem Żygadło i Piotrek Gruszka z Grześkiem Szymańskim. Marta nie mogła patrzeć na Krzyśka. Wtulona w objęcia Michała płakała jak małe dziecko. Dwa miesiące wcześniej był świadkiem na jego ślubie, by teraz razem z kolegami prowadzić go w jego przedostatnią podróż, ostatnią w Częstochowie. Były przemówienia, były łzy wszystkich, atmosfera była tak ciężka, że śmiało można było ją kroić nożem. Kolejny wybuch płaczu dopadł Martę, gdy przemawiał Andrzej Gołaszewski, wiceprezes PZPS.

- Wszyscy sobie zadajemy pytanie, dlaczego właśnie teraz Arek musiał odejść? Widocznie Najwyższy Trener potrzebował go w niebiańskiej reprezentacji, gdzie będzie grać razem z takimi siatkarzami jak Hubert Wagner, Zdzisław Ambroziak, Aleksander Skiba – zakończył Gołaszewski.

            Po mszy trumnę do karawanu znów nieśli przyjaciele Arka. Tłum przed katedrą wołał tak, jak na meczach z jego udziałem: „Arek Gołaś, Arek Gołaś!” To nie poprawiało nastroju nikomu. Płakali wszyscy: od najbliższych, po kibiców, kobiety, mężczyźni, dzieci – nie było wyjątków. Agnieszka, również płacząc, tuliła i pocieszała płaczące fanki, którym dodawała otuchy. Kibice również nie pozostawali jej dłużni. Podkreślali, że na pewno wszystko się ułoży i powtarzali to, co dotąd powtarzała jej rodzina i przyjaciele: że musi być silna. Dla Arka, który będzie się o nią troszczył. Gdy trumna spoczęła w karawanie, który powoli zaczął odjeżdżać rozległy się gromkie brawa. To dowodzi, jak wielkim człowiekiem był Arek według każdego. W ten właśnie bardzo piękny sposób historia Arkadiusza Gołasia w Częstochowie dobiegła końca.

            W środę rano karawan z Arkiem, państwo Gołaś z Kasią, państwo Dziewońscy z Agnieszką oraz Krzysiek, Marta z Michałem i Karolina z Maćkiem wyjechali do Ostrołęki. Po południu odbywał się różaniec dla rodziny i najbliższych, jednak przed kaplicą przy ulicy Kujawskiej i tak zebrał się tłum ostrołęczan, którzy modlili się za duszę Arka. Przez całe nabożeństwo przy otwartej trumnie siedziała Aga, trzymając Arka za rękę. Podobnie jak w ostatnich dniach nikt nie szczędził łez. Krzysiek miał na szczęście wsparcie Ewy, u której swoją drogą cała piątka nocowała. Cały pobyt w kaplicy trwał kilka godzin, każdy miał możliwość osobiście pożegnać się po raz ostatni z ukochanym synem, wnuczkiem, bratem, zięciem, siostrzeńcem, bratankiem, kuzynem, czy po prostu przyjacielem.

            W czwartek o 14.30 w kościele Świętego Franciszka z Asyżu rozpoczęła się ostatnia podróż Arka. Podobnie jak w Częstochowie, tak i w Ostrołęce obecne były tłumy. Po mszy kondukt przeszedł ulicami miasta na cmentarz. Ostatnie pożegnanie było bardzo krótkie. Mimo wszystko, nikt nie chciał przedłużać tej chwili. Przed samym opuszczeniem trumny do grobu Krzysiek położył na niej koszulkę z numerem „16”, która również spoczęła w grobie. Ten gest sprawił, że Marta kolejny raz zaczęła płakać. „Żegnaj przyjacielu” dobiegł do niej szept stojącego obok Krzyśka, któremu po policzkach ciekły łzy. Widok ten rozkleił ją jeszcze bardziej. Gdy zakopywano trumnę, kibice podobnie jak w Ostrołęce skandowali imię i nazwisko Arka. Wszystkie szaliki, zarówno biało-czerwone z napisem „Polska”, jak i w barwach AZS Częstochowy były w górze. Wszyscy składali kwiaty i palili znicze. Agnieszka płakała w objęciach Krzyśka, który starał się chronić dziewczynę przed kibicami. Wiedział, że chcą oni złożyć kondolencje, jednak obawiał się, czy Aga to wytrzyma.

            Po pogrzebie cała rodzina Arka oraz Krzysiek, Marta z Michałem, Karolina z Maćkiem, Grzesiek z Magdą, Michał z Dagmarą, Mariusz z Pauliną oraz Piotrek z Agatą zostali zaproszeni na obiad do ostrołęckiej restauracji, po której wspomniana jedenastka ruszyła w drogę. Dochodziła 18:00, więc Walawska po konsultacji ze współlokatorami zaprosiła wszystkich do ich mieszkania na Petofiego, by nie musieli jechać po nocy. Tak więc pożegnali się z Agą, oraz rodzicami i teściami Arka, po czym ruszyli w drogę. Przed wyjazdem z Ostrołęki, zajechali jeszcze na cmentarz. Najdłużej przy grobie został Krzysiek. Gdy długo nie wracał, Marta postanowiła po niego pójść, bo czas zaczynał naglić. Siedział na ławeczce. Gdy była już dość blisko usłyszała słowa przyjaciela:

- I Agą się opiekuj, Stary… Strasznie cierpi… - Marta położyła przyjacielowi rękę na ramieniu, który zwrócił się do niej – to bez sensu Mała… dwa miesiące temu byłem świadkiem na jego ślubie, a we wtorek i dziś nieśliśmy z chłopakami jego trumnę. Gdzie tu jest sens? – prychnął na końcu, ocierając łzy

- Gdzieś jest… przynajmniej tamten go widzi – powiedziała wskazując ręką niebo – chodź, jesteś zmarznięty. Poza tym chcielibyśmy już jechać… - dodała niepewnie

- Dziękuję Mała, że jesteś… - powiedział Krzysiek przytulając przyjaciółkę – nie wiem, jakbym sobie…

- Dałbyś sobie na pewno radę – przerwała mu Marta i uśmiechnęła się – jesteś przecież dużym dzielnym chłopcem, który niczego się nie boi

- Teoretycznie tak – odwzajemnił uśmiech, robiąc to po raz pierwszy od piątku, po czym oboje ruszyli w stronę głównej bramy.

            Musieli trochę pokombinować w rozkładzie pasażerów, ponieważ Walawska nie zgadzała się, żeby Krzysiek prowadził w takim stanie, co popierali przede wszystkim Karolina z Maćkiem i Grzesiek z Magdą. Michał z kolei nie był zbyt zadowolony z faktu, że miałby podróż spędzić oddzielnie z Martą, za co porządnie oberwał od niej na osobności. W końcu udało się: Karolina z Maćkiem i Michałem na przodzie „wycieczki” w samochodzie Karwowskiego, Grzesiek i Magda z Krzyśkiem i Martą w aucie Ignaczaka, Michał i Dagmara swoim samochodem, zabierając Piotrka z Agatą, natomiast Mariusz i Paulina zamykali ten sznur autem Marty („niech tylko zobaczę jedna rysę, to pożałujesz Wlazły!”). Podróż minęła im bardzo szybko. Walawska wraz z Krzyśkiem usnęli zanim jeszcze zdążyli wyjechać z Ostrołęki i spali do samej Warszawy. Na Petofiego dotarli dobrze po 21. Wszyscy zmęczeni byli wrażeniami ostatnich dni, więc każdy marzył o pójściu spać. Rozpoczęło się kolejne planowanie na miarę strategii wojennych: jak wszystkich ułożyć, żeby było wygodnie. Mieszkanie, jak wiadomo, małe nie było. Jednak nawet trzy pokoje mogą nie wystarczyć, jeśli nocować ma jedenaście osób. Na szczęście zarówno rodzice Marty, jak i państwo Ignaczak są na tyle zapobiegawczy, że zaopatrzyli dziewczyny w dużą ilość pościeli oraz w dmuchane materace. Wszyscy postanowili, że Gackowie, Michał z Dagmarą i Mariusz z Pauliną będą spali w salonie, Marta z Michałem i Karolina z Maćkiem w pokoju narzeczonych, natomiast Grzesiek z Magdą i Krzysiek w pokoju Walawskiej.

- Gato jesteś najniższy, weźcie z Agatą materac – marudził Winiar

- Przecież chyba wygodniej ci na materacu, niż na łóżku? – odpowiedział Piotrek

- Za nisko i za bardzo… bujająco – odpowiedział Michał, czym wprawił wszystkich w rozbawienie – no co, nawet nie wiecie jak pozostałości choroby lokomocyjnej potrafią dać się we znaki na takim materacu! – teraz śmiali się już wszyscy

- O co chodzi? – spytała Marta słysząc rozmowę z drugiego pokoju – trzy pary i trzy noce do przespania, będziecie się zmieniać. A na dziś proponuję losowanie

- Jak trzy noce? – spytał zdumiony Mariusz – przecież do jutra jest jedna noc?

- No chyba nie myślicie, że z Karoliną i Maćkiem puścimy was na te wasze Bełchatowy i Częstochowy jutro? Macie wszyscy wolne do niedzieli, więc zostajecie do niedzieli. Muszę się wami nacieszyć, bo pewnie następny raz zobaczymy się, jak przyjedziecie do Warszawy na mecz!

- Ale nie chcielibyśmy nadużywać… - zaczęła Agata

- Żadnego „ale”! Będzie mi przykro, jak nas jutro zostawicie

- W sumie czemu nie? – odezwała się Paulina – ruszymy na zakupy w weekend – dodała znacząco poruszając brwiami, a Dagmara pokiwała głową

- O nie… - dalej marudził Winiar – to oznacza Panowie kryzys w naszych portfelach!

- No, czyli wszystko dogadane! – Walawska uśmiechnęła się do nich – a teraz wybaczcie, ale muszę was opuścić. Misiek od pół godziny mi marudzi, że jest zmęczony, ja z resztą też. Tak więc dobranoc – dodała, po czym wróciła do pokoju Karoliny i Maćka.

            Cała trójka smacznie spała, więc Marta delikatnie wpasowała się w objęcia Michała, starając się go nie obudzić. Kubiak tylko uśmiechnął się nie otwierając oczu, po czym szczelnie objął Walawską.

* * *

Wróciłam! Wybaczcie, że tak długo to trwało, ale czas leci tak szybko, że nie zdążyłam się obejrzeć, a od ostatniego rozdziału minął prawie miesiąc! Inne obowiązki mnie zawezwały i tak to właśnie się kończy. Ale teraz jestem, ze starymi i nowymi pomysłami, więc postaram się, by następne rozdziały pojawiały się regularnie, mniej więcej raz w tygodniu. Dodatkowa informacja jest taka, że musicie teraz przygotować się na duże skoki w czasie, gdyż do tak zwanej przeze mnie "akcji właściwej" jest jeszcze około roku, więc muszę trochę poskakać do przodu, żeby Was nie zanudzić tym, co w ogólnym zarysie mojej szmirki jest tylko wstępo-tłem :) W tym rozdziale jest mało akcji, ale same rozumiecie, że tematu Arka nie mogłam zostawić na etapie poprzedniego rozdziału. Aczkolwiek pozornie ten temat kończymy ("pozornie", gdyż jako przyjaciel Krzyśka, a przez to i Marty, będzie się przewijał, np. w ewentualnych wspomnieniach. No i jest jeszcze Aga, która też w jakiś sposób na pewno będzie częścią "Układu z życiem"). Poza tym w zakładce bohaterowie pojawiła się już nowa osoba, Barbara Zawadzka. Po opisie oczywiście od razu wiadomo, kim będzie. Miała zostać wprowadzona już w tym rozdziale, ale przedłużyła mi się akcja częstochowsko-ostrołęcka, więc prawdopodobnie pojawi się już w osiemnastce.

Dziękuję za wszystkie pozytywne opinie, które niesamowicie budują i motywują do dalszej zabawy w pisanie. Życzę miłej lektury :) Pozdrawiam, niecodzienna.